Planowanie leczenia i dozymetria w radioterapii Tom 1

W latach 80. ubiegłego wieku, kiedy kończyliśmy studia z zakresu fizyki, zastosowanie promieniowania jonizującego w leczeniu nowotworów, znane jako radioterapia, miało już kilkudziesięcioletnią tradycję. Jednak zarówno w społeczeństwie, jak i wśród ogółu fizyków wiedza na temat roli i pracy fizyka medycznego w szpitalu była bardzo ograniczona. W Polsce istniało kilkanaście zakładów radioterapii, zazwyczaj w dużych ośrodkach onkologicznych, chociaż nie brakowało pracowni rentgenoterapii, które stały się zalążkiem obecnie funkcjonujących zakładów radioterapii. Umiejętności, które nabyliśmy w czasie studiów, związane z przeprowadzaniem pomiarów, w tym również promieniowania jonizującego, musieliśmy uzupełniać o wiedzę na temat specyficznych zagadnień dotyczących kontroli parametrów stosowanych w tamtym czasie aparatów terapeutycznych, którymi były tzw. bomby kobaltowe oraz ortowoltowe aparaty rentgenowskie. Po raz pierwszy natomiast zetknęliśmy się z pojęciem planowanie leczenia. Pojęcie to przetłumaczone z języka angielskiego (treatment planning) do dziś sprawia pewne kłopoty, gdyż nie oddaje skali i wagi problemów związanych z opracowaniem układu wiązek terapeutycznych, doborem rodzaju promieniowania i jego parametrów, energii, wielkości pola, kształtów wiązek, a wreszcie obliczeniem rozkładów dawek, do absorpcji których doprowadzą te wiązki w organizmie. Należy dodać, że ciało ludzkie ma skomplikowaną budowę i kształty narządów wewnętrznych nie są regularne, a co więcej narządy te w pewnym zakresie zmieniają położenie. Guz nowotworowy ulega redukcji podczas wielotygodniowego procesu radioterapii. Chorego należy przygotować do napromieniania: począwszy od wykonania systemu unieruchomienia, a na dozymetrycznej weryfikacji rozkładu dawki kończąc. Stosowane przez lekarzy radioterapeutów i fizyków medycznych określenie planowanie leczenia może być przez osoby niezwiązane z radioterapią nowotworów uważane za planowanie wizyty pacjenta w kalendarzu i nie sprzyja upowszechnieniu wiedzy o roli fizyków medycznych w całym procesie leczenia chorych promieniowaniem jonizującym. Niestety nie wprowadzono lepszego określenia i w nazewnictwie naukowym i klinicznym utrwaliła się ta żargonowa nazwa, dlatego też stosujemy ją w niniejszej monografii. Natomiast uważamy, że w publikacjach, które trafiają do szerszego grona czytelników, należy używać bardziej adekwatnego, choć niestety dłuższego określenia, np. zaplanowanie lub opracowanie układu wiązek terapeutycznych i wyznaczenie rozkładów dawek. Oprócz znajomości zagadnień z dziedziny fizyki, fizyk medyczny powinien wiedzieć i potrafić wyjaśnić, dlaczego nie podajemy dawki jednorazowo w czasie jednej frakcji, a zamiast tego napromieniamy chorego w ciągu kilku tygodni, dzieląc dawkę na kilkadziesiąt mniejszych frakcji.